Sabbatical, in het moment leven | Esther

Er tussenuit, voor langere tijd. De zinnen verzetten. Niet bezig zijn met je werk. De tijd nemen om te reflecteren op je leven. Zo beschrijven drie bedrijfsjuristen die een sabbatical hebben genomen deze periode. Waarom gingen ze op sabbatical, en wat heeft het ze gebracht? In dit interview: Esther van Susteren, bedrijfsjurist bij The Sharing Group.

Backpacken, dertien kilo op je rug en gaan. Ik had behoefte om voor langere tijd niet met werk bezig te zijn, dat is voor mij wat een sabbatical inhoudt. We hebben tien maanden rondgetrokken: door Canada, de westkust van de VS, China, Thailand, Australië, Nieuw Zeeland en Indonesië. We hadden geen vooropgezet plan, onze grens was het budget. We bezochten familie en plekken die we graag wilden zien. Mensen zeiden: waar begin je aan? Sommigen vonden dat we onze schepen achter ons verbrandden. Maar zo voelden wij dat helemaal niet. Je verbrandt niets maar gaat door naar het volgende hoofdstuk. Het is niet eng, maar verfrissend. Na tien maanden reizen vonden wij weer banen en een huis.’

'Het is niet eng, maar verfrissend'

Geluk

Tweeëneenhalf jaar later, in 2009, was er genoeg gespaard voor een nieuwe reis. Esther en haar man vertrokken weer. ‘Ik werkte in die tijd via Brunel, een detacheringsbedrijf, en vertrok na een opdracht. Wij hebben geen kinderen, dat maakt het natuurlijk makkelijker om weg te gaan.’

De reis voerde deze keer naar Zuid-Azië: Hong Kong, Macao, Cambodja, Vietnam, het Himalaya-gebergte in Zuid China. Esther: ‘We hebben schitterende hikes gemaakt door natuurgebieden. Het is daar zo overweldigend mooi. Ik herinner me een zonsopgang in Laos, in Luang Namtha waar we in een hut op palen sliepen midden in de jungle. De natuur was vol geluiden, de lucht kleurde rood en geel, ik zie nog zó voor me, het heeft veel indruk gemaakt. Een ander geluksmoment was na een lange hike door de natuur, toen we met onze blote voeten in een gletsjermeer zaten en daar urenlang zijn gebleven. Zwijgend. Als je geluk in een doosje zou kunnen doen…’

Emigreren

De reis duurde maar vier maanden, om budgettaire redenen. ‘Eigenlijk niet lang genoeg. Ik kreeg een leuke baan bij Health City/BasicFit, als eerste bedrijfsjurist. Drie jaar later was er een logisch moment om weer te vertrekken. Samen met de directie zocht en vond ik een opvolger. Mijn man werkte inmiddels zelfstandig en was daardoor flexibel. In 2013 vertrokken we naar Taiwan, daar waren we nog niet geweest. We hadden tickets voor de Filippijnen maar daar was een orkaanwaarschuwing. Die orkaan zagen we vanuit de lucht, angstaanjagend was dat. Later reisden we naar Kalimantan, waar mijn vader is geboren, en bezochten we Java en Bali. Na ruim een half jaar sloten we onze reis af in Nieuw Zeeland, waar wij familie hebben. We hebben toen serieus overwogen daarnaar toe te emigreren. We voelden ons daar thuis en de kwaliteit van leven beviel ons. Uiteindelijk hebben we het niet gedaan vanwege de gezondheidstoestand van onze ouders.’

Huis

Terug in Nederland begon Esther als bedrijfsjurist bij Tele2. Toen er na twee jaar weer genoeg gespaard was, overwoog ze weer op pad te gaan. Maar deze keer viel de beslissing anders uit: Esther en haar man kochten een huis, na altijd gehuurd te hebben. ‘Op de Veluwe, waar ik vandaan kom. We zitten zó in het bos. We wandelen heel graag, niet alleen op reis, maar ook in Nederland, waar we Lange Afstands Wandelpaden doen. Toch dromen we wel van een nieuwe reis. We hebben zo’n vijftien landen bezocht en zijn nog nooit in Afrika geweest, of in Zuid-Amerika. Dat trekt wel, maar we hebben geen haast.’

Wat het reizen Esther heeft gebracht, behalve overweldigend mooie ervaringen in de natuur, is levenservaring en relativering. ‘Ik besef dat het leven dat we hier leiden heel geprivilegieerd is. We leven in een bubbel. Wat wij hier doen, is maar klein in het grote geheel. Het geeft mij rust dat te beseffen.’

(Tekst: Henriette van Wermeskerken, NGB)